نفس تنگی

نفسم که می گیرد باید بروم.

جایی که بارها و بارها رفته ام.

همان جایی که نه نامی ست نه نشانی.

بنشینم یک گوشه و حرف بزنم.

برایش بگویم از خیلی چیزها.

از خودم، از تو

از روزگارمان...

از دنیایی که گاهی آنقدر سخت می گیرد که توان بلند شدن نداری!

حرف می زنم و گریه می کنم.

گریه می کنم و حرف می زنم.

آرام تر که شدم بلند می شوم

و خودم را و تو را و زندگی را میسپارم به او

که میدانم در تمام لحظات کنارم نشسته بود و می شنید.

 

این روزها نفسم می گیرد...

رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ یَسِّرْ لِی أَمْرِی...