یک سالگی!

شروعش قصه ای دارد طولانی؛

پایانش هم شاید همین روزها باشد شاید ماه ها یا سال ها بعد...

 همین جا را می گویم؛

"من+روزها+خوشی ها+سختی ها+... = زندگی"

 

باورت می شود!

یک سال گذشت.

یک سال نوشتم؛

برای تو،

برای خودم،

برای تنهایی ها...

کم و زیادش مهم نیست!

مهم نوشتن است.

از خوشی و ناخوشی،

از شادی و غم،

از شب ها و روزها،

از زندگی...

خیلی هایش ناخوانده ماند؛

 خیلی هایش پیش نویس شد؛

خیلی هایش پاک شد؛

اما تمامی اش نوشته شد.

                       

                                           دوستش دارم!

اینجا یکی از دنج ترین قسمت های زندگی من است.

 

ماجراها داشت این 365 روز...

حالا همه چیز ادامه دارد.

من به نظر خوبم،میخندم،تلاش میکنم،زندگی می کنم.

اما هنوز هم که هنوز است دعا همان دعای همیشگی ست...

 

 

زمین لرزه

خدایا هزار هزار بار شکرت که هر از چند گاهی به امثال منِ غافل هشدار می دهی که

ببین! اگر بخواهم در کمتر از ثانیه ای همه چیز تمام می شود؛

که اینقدر به خودت غره نشو!

می گویی: این ها که در برابر قدرت من چیزی نیست!

تلنگر میزنی که،حواست که هست،قیامتم از این ها هم وحشتناک تر است؛

که اگر نبود اینقدر برایت تکرار نمی کردم " وَ ما أَدْراکَ ..."

اما تو هنوز غافل و اسیری...

هنوز هم نمی فهمی چقدر هیچ و عاجزی!!!

 

استادی می گفت از آیات کلام الله ساده نگذر؛

به  " وَ ما أَدْراکَ ..."ها که می رسی باید بر خودت بلرزی...